Je hebt toch van die mannen die een foto van hun ding naar vrouwen sturen. Een dickpic. Ik word er niet warm van. Waar ik wel warm van word is de frikpic. En hongerig maar dan van verlangen naar de frituur.

Vanmorgen las ik in de krant een stuk over vrijheid. Het is namelijk 80 jaar geleden dat het dorp waar ik woon bevrijd is tijdens de oorlog. Vrijheid. 'We' of beter gezegd 'Zij' hebben er voor gestreden. We herdenken elk jaar opdat we niet vergeten. Maar de rest van het jaar is het oorlog, alsof we er niks van hebben geleerd. Vrijheid om te kunnen zijn wie je bent, lijkt ook ver te zoeken anno 2025. We doen net of alles mag en kan, maar ondertussen worden er nog steeds mensen gediscrimineerd. Dit jaar staat de week in het teken van ‘Ruimte voor Autisme’. Dan heb ik gelijk de vraag 'wat betekent ruimte voor autisme? Eigenlijk heel simpel: dat je als persoon met autisme jezelf kunt zijn zonder je steeds te moeten aanpassen. Dus ook een soort van vrijheid om te kunnen zijn wie je bent. Eigenlijk ben ik een beetje moe van strijden. Als ik dan weer in de krant of naar de televisie kijk, zie ik mensen constant strijden om allerlei redenen. Waarom niet gewoon 'leven en laten leven', respectvol met elkaar omgaan en elkaar niet expres tot last zijn. Zoiets misschien ? Kan dat ? Ondertussen blijven we (ik) nog even doorgaan met strijden en aanpassen aan 'normaal' zijn.

Een heel vrolijk blogje wordt het niet. Bijna twee weken terug in Nederland. Ook bijna twee weken geen zon gezien. Vanaf vertrek werd het alleen maar grijziger en mistiger. En wat een geluk. Afgelopen weekend mocht ik een rondje lopen in de zon en daarna begon het te regenen en dat is nog niet weer gestopt. Werd Spanje geteisterd door DANA, heb ik hier last van een depresión soleada. Waarom toch de 'sol' ? Omdat ik al weer kan aftellen. Omdat spotify a la minute zomers muziek afspeelt. Omdat ik maandag aanstaande weer spaanse les heb. Omdat we een plan hebben. Allemaal buenos soleadas in de planning. Dat is misschien geen goed Spaans, maar wat kan het schelen. Asi es la vida !

Van tevoren had ik het allemaal bedacht. Schilderen, lezen en schrijven. En de afgelopen weken zat mijn notitie 'braindump' helemaal vol. Maar er kwam niet zoveel online of uit mijn handen. Gelukkig had ik mezelf niets opgelegd en heb ik genoeg inspiratie opgedaan, dus dat komt dan allemaal wel. Eigenlijk was ik 'druk met nada', dat was wat ik elke dag tegen mezelf zei. Want nee, komende jaren neem ik niet weer onbetaald verlof en nee, komende jaren ga ik niet weer zolang weg zonder of weg van de (klein)kinderen en nee, komende jaren heb ik niet weer een break van werk. Dus dan maar maximaal (proberen te) genieten van het niks doen. Of juist van de dingen die spontaan komen (redelijk spontaan, voor zover mogelijk voor iemand met ASS), maar we hebben leuke ontmoetingen gehad met vrienden en bekenden. Dat vriendin Jose en ik elkaar aankeken en zeiden 'dit is toch wel heel erg fijn : samen eten, wat drankjes, slenteren, terrasjes pakken' De komende week is alweer de laatste week. Dus ik ben nog even heel erg druk met nada.

Grappig dat als je in hetzelfde land bent met mensen die je graag wilt zien, opeens alles dichtbij is. Zo denk ik al een tijd na om naar familie te reizen naar Zeeland (autorit van 5 uur vanaf ons huis in NL) In Spanje leek Sevilla heel dichtbij (autorit van 7 uur, exclusief de stops) Gelukkig keek ik nog even wat een ticket kostte. Ik wreef nog even in mijn ogen maar het stond er echt.... 15 euro pp. Waren we resident geweest dan hadden we nog 70 % korting gekregen. Daar hoefden we niet lang meer over te twijfelen. De tickets waren zo geboekt. Ik was even vergeten dat ik nogal bang ben om te vliegen, dus spontaan hoofdpijn. Niet geheel spontaan want als ik er over nadenk was het juist logisch. Ondanks alle dingen die mij beperken blijkt dat enthousiasme nog altijd meer overheerst. En blij toe want het was een erg leuke trip. Niet alleen is Sevilla heel erg mooi, maar we konden zo ook weer even tijd doorbrengen met familie en kennismaken met de nieuwste telg van de familie. We hebben afgesproken snel weer te komen maar dan langer. Tijd van verblijf plus twee dagen ont-stressen voor mij :)

Er komen overal van die filmpjes voorbij met teksten 'wat ik eet op een dag om af te vallen.' Dat kan natuurlijk komen door mijn zoektermen zoals wat een gezond ontbijt is bijvoorbeeld. Want ik krijg 'smorgens eigenlijk niet zo heel veel er door. Zo'n filmpje komt dan voorbij en dan bekijk ik dat. Werkelijk niets zo saai als zo'n filmpje. Dus ik bekijk ze niet meer. Nou ja soms dan. Maar het viel me op dat zo'n filmpje ook niet heel erg lang duurt. Want als je wilt afvallen, gaat er niet zo heel veel in. Ik vind het knap maar eigenlijk is het leuker om een filmpje te maken met de titel 'wat ik niet eet op een dag om af te vallen.' Die is namelijk veel langer, bevat veer meer lekkerder producten en leuker om naar te kijken. Dus ipv een bak kwark met banaan, cottagecheese toastjes, zie je dan gewoon chocoladerepen, chocolade koekjes, chips. dipsaus, veel gesmolten kaas, borden patat, pasta (niet de volkoren), toetjes, donuts en ga zo maar door. Dat is toch veel knapper om te laten zien wat je allemaal niet hebt gegeten die dag :) 

Mañana mañana... alsof het zo makkelijk is. Na bijna een week lukt het dan toch om in een bepaalde ruststand te komen. Alle werkapps en mail zijn verwijderd, maar de drukte zit er nog in. Langzaam aan trekt alles weg en het verbaast me dat stress blijkbaar in je lichaam kan gaan vast zitten. In de afgelopen week ontdooi ik en heb ik mijn eerste twee lessen in de Spaanse taal gehad. Privelessen van een hele leuke vrouw, ze heet Patricia. Ik weet waar de locatie is maar ik was er nog nooit geweest. Mijn 'lesgebouw' is in de haven en mijn 'lokaal' is het terras (zie foto). Ik moet beide keren even wachten omdat ik te vroeg ben, dus ik zit even alleen aan een tafel en heb een koffie besteld. Ik bedenk me dat dit toch wel heel bijzonder is om te doen. Er zit een hele organisatie (thuis) achter om het allemaal mogelijk te maken en ik voel me niet alleen heel erg blij en ontspannen, maar ook heel erg dankbaar. Oftewel 'gratitud' : nog wel vertaald met google translate. Als ik naar huis ga, heb ik in ieder geval geleerd hoe belangrijk het is om op je spelling te letten. Een tide vergeten of één letter verkeerd, maakt al een wereld van verschil. Zo als bij het woord 'ano' en 'año' of 'pollo' en 'polla'. Het verschil mogen jullie zelf even opzoeken met google translate.

Daar is ze. Onze buuf. Ze is aan het vegen bij haar voordeur en lacht als ze ons ziet. 'Hola !' En ik zeg 'Hola' terug. Ze maakte in de zomer met iedereen een praatje, dus ik was in de veronderstelling dat ze ook Engels sprak. Maar als ik begin te praten, geeft ze als reactie 'bien, bien.' Ik twijfel of ze denkt dat ik vraag hoe het met haar gaat of dat ze aan mij vraagt hoe het met mij gaat. Dus ik zeg maar 'bien' terug. En we lachen wat. Wat zij niet weet is dat ik haar  binnen deze 10 seconden heb gekozen als oefenmaatje. Volgende week beginnen mijn Spaanse lessen, dus dan zal ze er aan moeten geloven. Maar voor nu heeft ze nog even vrij. En ik ook. 

Maanden leef ik er al naar toe en vandaag is het zover. De laatste werkdag. Het is dat ik weet dat ik weer terug kom, maar qua opruimen lijkt het niet zo. Je collega's zijn net als je schoonfamilie, deze heb je niet zelf voor het uitkiezen. En het is altijd maar afwachten hoe het uitpakt. Gelukkig ervaar ik het op beide vlakken als een warm bad. Ondanks dat er aan beide kanten altijd wel een zeurtante en een vervelende oom aanwezig is. Sommige collega's moest ik gisteren al groeten maar vandaag is het dan voor het echt. Alsof ik echt nooit weer kom. Wat heel fijn is dat iedereen heel lief is en knuffels geeft. Ook al hou ik niet van knuffels, maar ik laat het maar gebeuren. Zelfs een kadootje : een sportzweetband en een nekwaaier. Beide gaan mee en doe ik alvast op in het vliegtuig. Voor nu gaat de (werk)laptop uit, werkapps worden verwijderd, overdracht gedaan. Werk kan afgesloten worden.

Als ik vrouwen hoor praten over de overgang dan word ik bang. Heel erg bang. En ik denk dan ook gelijk dat alles wat ik hoor, mij ook ooit gaat overkomen. Maar dat heb ik met alles. Dus als ik 's morgens iemand zie met een gebroken been, dan weet ik zeker dat ik ook een gebroken been ga krijgen. De vraag is alleen wanneer. Dat ik nog nooit in mijn leven iets heb gebroken vergeet ik dan maar even. Raar brein van mij. Terug naar 'de overgang'.. Klinkt in mijn oren als een ongewilde transitie met heel veel ellende. Een donkere tunnel met aan het einde licht, maar dan zonder te overlijden. Had ik net besloten om me af te sluiten voor de helscenario's van vrouwen om mij heen, wordt er door een reclameblok een nieuwe angst vrij gegeven. Vrolijke vrouwen die aan het sporten zijn of yoga doen. Zegt de ene tegen de andere iets over dat ze bang is dat ze doorlekt. Waarna de andere vrouw een verband laat zien en daar 3x een maatbeker in giet, zogenaamd urine en tadaaaaa door dat verband zal er je niks overkomen. Wat voor shitzooi is dit nou weer ? Daar gaan we weer. Want dit ga ik ook krijgen. Net als 'iedere vrouw' En wie plast nou 3 maatbekers vol in zijn onderbroek ? En wie verzint deze reclame ? 

Het lijkt wel of het een afscheid categorie para siempre is. De kasten en lades op het werk zijn helemaal opgeruimd. Alle mails zijn beantwoord, de overdacht is gedaan. Nog twee werkdagen om kleine lopende zaken af te ronden en mijn afwezigheidsassistente aan te zetten. Ik wil proberen om met een ontspannen gevoel het vliegtuig in te stappen. Proberen is daarbij het sleutelwoord. Er zijn nog een aantal mensen die nog willen afspreken maar er is gewoonweg geen tijd meer. En bovendien is het een siesta y fiesta voor een paar weken, ik ben weer terug voordat je het weet. Of voordat ik het weet. Gisteravond was ik én moe én ik had honger, wat geen goede combi is. Dus chagrijnig. En 's nachts ben ik veel wakker en bedenk ik wat ik allemaal niet moet vergeten. Een beetje druk dus. Daarom het besluit om maar even de boel te laten voor wat het is en te genieten van het weekend. Want je moet je tenslotte wel alvast een beetje aanpassen aan de Spaanse manier van leven. Dus wat vandaag niet komt, komt mañana. Even tranquilos ! 

Over precies twee weken zal ik voor het eerst wakker worden op de Cumbre del Sol. Het is een mooi vooruitzicht, maar het zijn nog een drukke twee weken voordat we vertrekken. Ik werk nog 1.5 week voordat ik mijn (werk)laptop sluit en dan voor een kleine twee maanden een break ga houden. Ik heb er zo ontzettend veel zin in, maar zie er wel tegen op om de kinderen te missen en onze nieuwste aanwinst Pequena Guapa. Maar...word ook zo blij als ik bedenk dat ze 'later' langs komen in Spanje en dat we 's avonds buiten zitten en iedereen nog even in het zwembad plonst. Maar goed, eerst even wat dichterbij de tijd. De mini sabbatical. De voorbereiding zijn in volle gang, onze kinderen moeten we goed achterlaten, huisbewaking regelen, werk overdacht etc,  maar ook lekker bezig zijn met wat ik in Spanje ga doen. De lijstjes worden steeds korter en mijn enthousiasme elke dag groter.

We zitten op een terras en gaan lunchen. En dan begint de baby wakker te worden. En juist op het moment dat we onze mooi opgemaakte borden opgediend krijgen. Hoe kiezen ze het uit. Ze zullen wel denken 'jullie eten, wij ook eten'. Maar dan is daar het doosje. Met de speen. Speen erin en stil. Wauw, wat een uitvinding denk ik. En ik vraag me opeens af hoe het zou zijn als je de speen in andere situaties zou gebruiken. Dat je op kantoor zit en die ene collega blijft maar ratelen.... Hop,speen erin en stil. Of dat je meerdere spenen bij je hebt voor tijdens een overleg. Of maakt niet uit waar maar ook. Ben benieuwd hoe vaak ik dan een speen in mijn mond geduwd krijg :) 

Inspanning vs ontspanning. Het moet in evenwicht zijn zeggen ze. Of je nu ASS hebt of niet, het geldt voor iedereen. De laatste tijd ben ik aldoor 'ziek' als ik vrij ben. Wat moet ik doen ? Rustig aan doen en ontspannen is het advies. Ja, makkelijker gezegd dan gedaan. En als dat niet lukt ? En als ik gewoon denk 'gaan met die banaan'. Dan schakelt mijn lichaam zichzelf uit. Letterlijk. Ik heb het twee keer gehad in één weekend. De eerste keer kon ik nog omdraaien met de auto en naar huis. Maar de tweede keer waren we iets verder van huis. Ik moest stoppen, twee keer. Het lukte gewoon niet meer en het rijden werd van me overgenomen. Dat is wat er dus uiteindelijk gebeurd als je constant maar doorgaat om wat voor reden dan maar ook. Soms is het leven net als fietsen .. 'balance is key'

Twee keer per jaar hebben we vanuit het werk een feest. En voor de zomerperiode was het weer tijd. Als je al heel lang bij dezelfde organisatie werkt is het allemaal niet zo eng en spannend om met zoveel mensen te zijn. Ik weet dat er veel lawaai zal zijn (ik neem mijn oordopjes mee), bij uitzondering drink ik alcohol (twee of drie biertjes gaan er altijd wel in), er is hard muziek (zie oordopjes) en het is leuk om ook eens weer mensen te zien die je te weinig spreekt (sociale oefening) Het begint op tijd en het eindigt op tijd. Ik lig om 22:00 in bed. Tenminste, dat is hoe ik het gepland had.In werkelijkheid laat ik de dopjes uit mijn oren (dan hoor ik de muziek beter maar ook alle mensen die om mij heen staan te lachen en te kleppen), ik drink zonder te stoppen (want het smaakt en ik kan geen nee zeggen), vooraan staan bij de band om te dansen (want dat is leuk voor de band als ze zien dat mensen lol hebben op hun muziek). En toeval is dat er die avond ook nog eens 'de nacht van' is in het dorp (leuk, we gaan nog lang niet naar huis) Van alle goede voornemens komt niks terecht. Om 23:45 ben ik thuis, acute migraine, overgeven (niet van drank maar van teveel prikkels) Eigen schuld, dikke bult. Rest van het weekend uitgeschakeld. Een preek van mijn dochter maakt dat ik het hele weekend in stilte doorbreng want 'je weet dat het niet goed voor je is en je moet goed voor jezelf zorgen' Maar soms wil je ook net als 'normale' mensen op pad en niet altijd nee zeggen. 'Heb je het dan tenminste ook echt leuk gehad ?,  vraagt ze nog op het laatst. Ja is mijn antwoord. 'Gelukkig dan maar, dan is het niet voor niets geweest' 

Verwijzing, diagnosetraject, diagnose. En dan ? Een groepsbehandeling. Sorry, hoorde ik dat nou goed ? Een groepsbehandeling voor mensen die net een diagnose ASS hebben mogen ontvangen ? Een behandeling met een groep ? Hoeveel mensen zijn een groep ? En zitten we dan rond een kampvuur en gaan we samen liedjes zingen. .. Nee, alles behalve een groepsbehandeling. 'Maar het wordt als heel waardevol ervaren.' Heel veel keus was er dus eigenlijk niet, het was een ja of een nee. Twaalf sessies. En voordat ik het wist had ik een datum in mijn mailbox. Complete weerstand bij sessie 1, complete teleurstelling dat het afgelopen was bij sessie 12. Alsof je in het buitenland waar je de taal niet kent een groep Nederlanders treft. Een groep mensen (10 in totaal) die precies weten wat je bedoelt, waar je aan een half woord genoeg hebt. Heel - erg- raar. Nog raarder dan je raar voelen in een groep niet-ASS'ers. In de pauzes stilte omdat niemand zich gedwongen voelt om smalltalk te talken. Het voelde mijn hele leven alsof ik nergens bij hoorde (dat was ook geen wens), maar nu had ik een groep. En ik noemde het de AA : de Anonieme Autisten. Heel leuk als je in de auto stapt en vanaf de oprit roept : 'tot straks, ik ga naar de AA' 

Terwijl ik dit stukje typ, vraagt mijn vriend wat ik aan het doen ben. Ik zeg 'een verhaaltje schrijven.' Hij vraagt of het een positief of een negatief verhaal wordt. Ik zeg 'positief, want ik ben heel erg positief ingesteld.” Waarna we samen hard moeten lachen.

Soms dwing ik andere mensen om mee te doen aan mijn enthousiasme. Dit keer waren het drie collega's die ik zover had gekregen om mee te doen aan een proefles yoga. Heel erg enthousiast. Tot dat het zover is en ik het liefst afhaak, Maar dat kan dan niet meer want ik heb de anderen immers min of meer gedwongen. Dus uiteindelijk onderweg (met spijt) in een broek (die niet lekker zit),na een kopje thee (niet lekker) en een kennismakingsgesprek (nog meer spijt) gaat de proefles beginnen. Iedereen draait zijn lichaam alsof ze van elastiek zijn. Maar dat zijn de gevorderden. Dan kijk ik rechts en zie twee collega's mee doen alsof ze hier al jaren komen. Jaloers op hun souplesse, voel ik links mijn andere collega klieren. Ja jemig, ook zij manouvreert zich zonder moeite in alle houdingen. De enige houding die ik met gemak kan aannemen is de horizontale houding, gewoon lekker liggen met een kussentje. Terwijl ik meerdere mensen om me heen in een soort van Darth Vader ademhaling hoor adem halen, beloof ik mezelf dat ik me nooit weer voor een proefles van wat maar ook aanmeld. Na afloop zijn mijn collega's semi enthousiast, ik was al afgehaakt na de thee (echt heel erg smerig) .

Op vakantie doen we boodschappen bij de Aldi. Superfijne winkel. Raar dat we thuis nooit naar de Aldi gaan. Helemaal raar omdat ze bij de Aldi de allerlekkerste gangmakers verkopen van Nederland (vind ik) En Schultenbrau ! Mijn geliefde Schultenbrau. Niet omdat ik het nou zo lekker vind, maar meer omdat ik er altijd een glimlach van krijg. Het brengt me 9 jaar terug. Amper 8 weken (stiekem) aan het daten... 'ik wil je aan mijn moeder voorstellen' . Oke, dat klinkt best serieus. Haren geborsteld, tanden gepoetst, nette kleren aan en lekker ruik opgespoten.... Op naar een - toch wel belangrijke - ontmoeting bleek tijdens de week voorafgaand aan dé avond. Shit. Dat maakte het juist nog meer spannend. Zweten, zweten en zwetend aan de grote tafel plaatsgenomen. Of ik iets wil drinken ? Ja graag !   'We hebben begrepen dat je het liefst Schultenbrau drinkt. Uit blik'  Als ik iemand  met mijn blik (of met de blik Schultenbrau) op dat moment had kunnen doden, dan was dat niet gelukt aangezien hij ongeveer onder de tafel viel van het lachen met tranen over zijn wangen. Alsof ik nog nee durfde te zeggen van de zenuwen, heb ik netjes een halve liter Schultenbrau opgedronken. En ik geloof dat mijn schoonmoeder nog steeds denkt dat ik het liefst halve liters bier drink. Uit blik.

Het afgelopen weekend had ik het voorrecht om samen te mogen zijn met iemand die nog volledig en compleet blanco in het leven staat. En dat naar alle waarschijnlijkheid ook altijd zal blijven. Ik staarde een tijdje naar haar toen ze aan het spelen was en dacht 'was ik maar zo'. Hoe ouder we worden hoe meer gedragsregels en normen en waarden we ingegoten krijgen (wat natuurlijk ook moet),maar ook hoe meer we ons moeten gedragen en dat we vooral geen kind meer mogen zijn. Daar, waar ik me zeer ongemakkelijk voel bij het zien van een groep mensen (kinderen in haar geval), rende zij er vol in om te vragen wat ze gingen doen. Niet dat ik op mijn leeftijd een groep van andere 45-plussers zou inrennen, maar waarom ook eigenlijk niet ? Of met onbekenden praten.  Wat zou er gebeuren als ik morgen aan iedereen zou vragen wat ze aan het doen zijn. Dan ben je raar. Want wanneer mensen afwijken van het 'normale' ( wat is normaal ? ) worden ze vaak raar aan gekeken. Jammer. Nog meer jammer is dat ook ík zo ben. Maar zou het mogelijk zijn om dat weer een beetje terug te krijgen ? Blanco en puur in het leven staan en om ons heen kijken ? Ik ga het gewoon proberen en praten met onbekenden en vragen wat ze aan het doen zijn. En rolschaatsen kopen. Dat moeten we ook doen. Want terwijl ik dit allemaal overdenk, zie ik haar rolschaatsen of haar leven er van af hangt. Rolschaatsen is cool. En je van niks en niemand wat aantrekken ook. 

Als er iets in het leven mij zwaar valt dan is het wel .. het leven. Ik ben een zwartkijker, een doemdenker, zie altijd beren op de weg. En dan niet twee of drie beren , maar hele families beren. IJsbeer, grizzly, kodiak etc. En ik begin mijn zinnen meestal met een 'nee'. Totdat er iemand overlijdt. Dan is er niet zo heel veel echt belangrijk meer. Na twee weken is 'iedereen' het wel vergeten en is het gewone leven weer opgepakt. Zo lijkt het in ieder geval. De werelddraait immers gewoon door, dus dat is logisch. Maar ben ik dan de enige die het gehele jaar er na nog regelmatig met een traan wakker word ? En soms een huilserenade doet ? De dood is eng maar onvermijdelijk. En naast de dood vind ik verdriet heel irritant en een rare emotie. Op sommige dagen maakt het je sterk, op sommige dagen zwak. Maar na verloop van tijd lukt het dan toch weer om ouderwets te zeuren, overal negatief over zijn. Andere diersoorten voegen zich bij de beren. Het normale leven. Mijn normale leven. Eén ding wat mij is bij gebleven... Na afloop van een huil-tsunami over het verlies van mijn vader, over die beren, over het leven, krijg ik chocolade toegereikt. Deze verorber ik vol passie, enthousiasme en zonder na te denken in 3,0016sec. Daarna krijg ik het beste advies ooit : 'Ging je maar met het leven om zoals je met chocola omgaat.'