Vanmorgen las ik in de krant een stuk over vrijheid. Het is namelijk 80 jaar geleden dat het dorp waar ik woon bevrijd is tijdens de oorlog. Vrijheid. 'We' of beter gezegd 'Zij' hebben er voor gestreden. We herdenken elk jaar opdat we niet vergeten. Maar de rest van het jaar is het oorlog, alsof we er niks van hebben geleerd. Vrijheid om te kunnen zijn wie je bent, lijkt ook ver te zoeken anno 2025. We doen net of alles mag en kan, maar ondertussen worden er nog steeds mensen gediscrimineerd. Dit jaar staat de week in het teken van ‘Ruimte voor Autisme’. Dan heb ik gelijk de vraag 'wat betekent ruimte voor autisme? Eigenlijk heel simpel: dat je als persoon met autisme jezelf kunt zijn zonder je steeds te moeten aanpassen. Dus ook een soort van vrijheid om te kunnen zijn wie je bent. Eigenlijk ben ik een beetje moe van strijden. Als ik dan weer in de krant of naar de televisie kijk, zie ik mensen constant strijden om allerlei redenen. Waarom niet gewoon 'leven en laten leven', respectvol met elkaar omgaan en elkaar niet expres tot last zijn. Zoiets misschien ? Kan dat ? Ondertussen blijven we (ik) nog even doorgaan met strijden en aanpassen aan 'normaal' zijn.
