Terwijl ik dit stukje typ, vraagt mijn vriend wat ik aan het doen ben. Ik zeg 'een verhaaltje schrijven.' Hij vraagt of het een positief of een negatief verhaal wordt. Ik zeg 'positief, want ik ben heel erg positief ingesteld.” Waarna we samen hard moeten lachen.
De afgelopen jaren waren namelijk met vlagen helemaal niet om te lachen. Ook niet echt gezellig. Of heel erg vrolijk. Zo erg, dat sommige mensen aan hem vroegen of ik uberhaupt wel eens blij was. Oeps. Dat is wel even slikken als mensen dat gaan zeggen. En wat te doen als je nu pas weet waarom je zo was, je zo voelde of zo deed. Moet je dat dan naar die mensen uitspreken ? En hoe ? Iets als in : 'Hey, na al een half leven te hebben geleefd, ben ik te weten gekomen waarom ik zó vaak zó verdrietig, lusteloos, somber, negatief, depressief .. ( ..aanvullen waar nodig.. ) was.”
Ik voelde me in deze wereld niet passen. Sterker nog, ik voelde me zo ontzettend niet in deze wereld passen, dat ik soms dacht dat 'er niet meer zijn' misschien wel beter was. Voor iedereen, maar voornamelijk voor mezelf. Klinkt als een geval van 113, maar dat valt wel mee want ik ben namelijk ook nog eens doodsbang voor de dood (leuke woordspeling, er mag gelachen worden). Maar het is een dilemma. Wat ga ik zeggen en ook tegen wie ga ik iets zeggen. En hoe ga ik het zeggen. Allerlei vragen. Moet de hele wereld het weten of alleen een klein groepje. Alleen prive of ook werk ? En wat als het tegen mij wordt gebruikt (achterdocht-score 100%) En wat gebeurt er als ik gewoon Esther ben. Met of zonder ASS, het maakt uiteindelijk niet uit. Of beter gezegd, het zou eigenlijk niet uit mogen maken. Maar helaas werkt het niet zo. 'Esther of Autisther', zoals mijn partner-in-non-crime mij noemt. Die trouwens ook een wachtwoord veranderde in Autist123, omdat dat zo lekker dichtbij me staat (wederom er mag gelachen worden).
Er mag sowieso meer gelachen worden in de herfstjaren van mijn leven (drama hoort er ook bij) Inmiddels ben ik oud (wat is oud ? ). Baby, peuter, kleuter, schoolkind, puber, adolescent, twintig, de dertig en veertig al voorbij, dus die tijd hoeven we niet meer over te doen. Wat geweest is, is geweest. Opeens voel ik me na de diagnose 'positief' ingesteld' (het moet niet gekker worden). Somberheid maakt heel langzaam plaats voor acceptatie. Heel, heel langzaam. Ik besluit dat ik het de tweede helft van mijn leven anders ga doen. Ik hoef niet meer te strijden, proberen te passen in een wereld waarin ik anders functioneer dan het gangbare. Leren accepteren wie ik ben en wat ik heb. Wat overigens nog niet zo goed lukt. Dat 'goed voor jezelf zorgen' verloopt verre van vlekkeloos en behoeft zeker weten nog meer training. 'Luisteren naar mezelf ' beperkt zich nog voornamelijk tot het horen van mijn eigen stemgeluid in een monoloog na een drukke week inclusief weekend. Want ja, ook ik wil nog bijvoorbeeld mee naar een cafe met vrienden (mensen). In een ruimte met veel geroezemoes van mensen(!) die praten, zoemen van het licht, het klinken van glazen van mensen(!) die toosten, muziek op de achtergrond, mensen(!) die je willen knuffelen (ja ook tijdens coronatijd). En omringt met mensen(!). Had ik al gezegd dat er mensen zijn, die ook nog eens sociaal doen, maar dan op een andere manier dan de mijne ? Dan zou ik tegen mezelf moeten zeggen dat het mooi is geweest en dat ik naar huis ga en moet herstellen (klinkt zoveel beter dan lekker niks doen in stilte). Bewustwording is in wording, de uitvoering vraagt nog training.
Terug naar het dilemma, wel of niet vertellen, en aan wie en hoe. Als ik oefen hoor ik mezelf woorden zeggen als 'autismespectrumstoornis', 'ontwikkelingsstoornis', 'trage informatieverwerking', 'sociaal onhandig'. Klinkt allemaal als 'niet leuk'. Niemand wil een stoornis, problemen hebben of onhandig zijn. Iedereen wil 'normaal' zijn. Helaas. ASS is aangeboren. Lees als 'niet te genezen'. Er van uitgaande dat mijn stukje ergens wordt geplaatst (mijn eigen site), kan ik ook de link er naar toe rond sturen. In een appje, een mailtje of op een kaartje schrijven en versturen. Ik hou er rekening mee dat iedereen anders kan reageren maar één reactie vergeet ik niet : “Hoera, ASS !! Daar hoort taart bij.”
geschreven 2021