FRIKSPEC

Het afgelopen weekend had ik het voorrecht om samen te mogen zijn met iemand die nog volledig en compleet blanco in het leven staat. En dat naar alle waarschijnlijkheid ook altijd zal blijven. Ik staarde een tijdje naar haar toen ze aan het spelen was en dacht 'was ik maar zo'. Hoe ouder we worden hoe meer gedragsregels en normen en waarden we ingegoten krijgen (wat natuurlijk ook moet),maar ook hoe meer we ons moeten gedragen en dat we vooral geen kind meer mogen zijn. Daar, waar ik me zeer ongemakkelijk voel bij het zien van een groep mensen (kinderen in haar geval), rende zij er vol in om te vragen wat ze gingen doen. Niet dat ik op mijn leeftijd een groep van andere 45-plussers zou inrennen, maar waarom ook eigenlijk niet ? Of met onbekenden praten.  Wat zou er gebeuren als ik morgen aan iedereen zou vragen wat ze aan het doen zijn. Dan ben je raar. Want wanneer mensen afwijken van het 'normale' ( wat is normaal ? ) worden ze vaak raar aan gekeken. Jammer. Nog meer jammer is dat ook ík zo ben. Maar zou het mogelijk zijn om dat weer een beetje terug te krijgen ? Blanco en puur in het leven staan en om ons heen kijken ? Ik ga het gewoon proberen en praten met onbekenden en vragen wat ze aan het doen zijn. En rolschaatsen kopen. Dat moeten we ook doen. Want terwijl ik dit allemaal overdenk, zie ik haar rolschaatsen of haar leven er van af hangt. Rolschaatsen is cool. En je van niks en niemand wat aantrekken ook. 

Als er iets in het leven mij zwaar valt dan is het wel .. het leven. Ik ben een zwartkijker, een doemdenker, zie altijd beren op de weg. En dan niet twee of drie beren , maar hele families beren. IJsbeer, grizzly, kodiak etc. En ik begin mijn zinnen meestal met een 'nee'. Totdat er iemand overlijdt. Dan is er niet zo heel veel echt belangrijk meer. Na twee weken is 'iedereen' het wel vergeten en is het gewone leven weer opgepakt. Zo lijkt het in ieder geval. De werelddraait immers gewoon door, dus dat is logisch. Maar ben ik dan de enige die het gehele jaar er na nog regelmatig met een traan wakker word ? En soms een huilserenade doet ? De dood is eng maar onvermijdelijk. En naast de dood vind ik verdriet heel irritant en een rare emotie. Op sommige dagen maakt het je sterk, op sommige dagen zwak. Maar na verloop van tijd lukt het dan toch weer om ouderwets te zeuren, overal negatief over zijn. Andere diersoorten voegen zich bij de beren. Het normale leven. Mijn normale leven. Eén ding wat mij is bij gebleven... Na afloop van een huil-tsunami over het verlies van mijn vader, over die beren, over het leven, krijg ik chocolade toegereikt. Deze verorber ik vol passie, enthousiasme en zonder na te denken in 3,0016sec. Daarna krijg ik het beste advies ooit : 'Ging je maar met het leven om zoals je met chocola omgaat.' 

Op vakantie doen we boodschappen bij de Aldi. Superfijne winkel. Raar dat we thuis nooit naar de Aldi gaan. Helemaal raar omdat ze bij de Aldi de allerlekkerste gangmakers verkopen van Nederland (vind ik) En Schultenbrau ! Mijn geliefde Schultenbrau. Niet omdat ik het nou zo lekker vind, maar meer omdat ik er altijd een glimlach van krijg. Het brengt me 9 jaar terug. Amper 8 weken (stiekem) aan het daten... 'ik wil je aan mijn moeder voorstellen' . Oke, dat klinkt best serieus. Haren geborsteld, tanden gepoetst, nette kleren aan en lekker ruik opgespoten.... Op naar een - toch wel belangrijke - ontmoeting bleek tijdens de week voorafgaand aan dé avond. Shit. Dat maakte het juist nog meer spannend. Zweten, zweten en zwetend aan de grote tafel plaatsgenomen. Of ik iets wil drinken ? Ja graag !   'We hebben begrepen dat je het liefst Schultenbrau drinkt. Uit blik'  Als ik iemand  met mijn blik (of met de blik Schultenbrau) op dat moment had kunnen doden, dan was dat niet gelukt aangezien hij ongeveer onder de tafel viel van het lachen met tranen over zijn wangen. Alsof ik nog nee durfde te zeggen van de zenuwen, heb ik netjes een halve liter Schultenbrau opgedronken. En ik geloof dat mijn schoonmoeder nog steeds denkt dat ik het liefst halve liters bier drink. Uit blik.