Als er iets in het leven mij zwaar valt dan is het wel .. het leven. Ik ben een zwartkijker, een doemdenker, zie altijd beren op de weg. En dan niet twee of drie beren , maar hele families beren. IJsbeer, grizzly, kodiak etc. En ik begin mijn zinnen meestal met een 'nee'. Totdat er iemand overlijdt. Dan is er niet zo heel veel echt belangrijk meer. Na twee weken is 'iedereen' het wel vergeten en is het gewone leven weer opgepakt. Zo lijkt het in ieder geval. De wereld
draait immers gewoon door, dus dat is logisch. Maar ben ik dan de enige die het gehele jaar er na nog regelmatig met een traan wakker word ? En soms een huilserenade doet ? De dood is eng maar onvermijdelijk. En naast de dood vind ik verdriet heel irritant en een rare emotie. Op sommige dagen maakt het je sterk, op sommige dagen zwak. Maar na verloop van tijd lukt het dan toch weer om ouderwets te zeuren, overal negatief over zijn. Andere diersoorten voegen zich bij de beren. Het normale leven. Mijn normale leven. Eén ding wat mij is bij gebleven... Na afloop van een huil-tsunami over het verlies van mijn vader, over die beren, over het leven, krijg ik chocolade toegereikt. Deze verorber ik vol passie, enthousiasme en zonder na te denken in 3,0016sec. Daarna krijg ik het beste advies ooit : 'Ging je maar met het leven om zoals je met chocola omgaat.'