Het afgelopen weekend had ik het voorrecht om samen te mogen zijn met iemand die nog volledig en compleet blanco in het leven staat. En dat naar alle waarschijnlijkheid ook altijd zal blijven. Ik staarde een tijdje naar haar toen ze aan het spelen was en dacht 'was ik maar zo'. Hoe ouder we worden hoe meer gedragsregels en normen en waarden we ingegoten krijgen (wat natuurlijk ook moet),maar ook hoe meer we ons moeten gedragen en dat we vooral geen kind meer mogen zijn. Daar, waar ik me zeer ongemakkelijk voel bij het zien van een groep mensen (kinderen in haar geval), rende zij er vol in om te vragen wat ze gingen doen. Niet dat ik op mijn leeftijd een groep van andere 45-plussers zou inrennen, maar waarom ook eigenlijk niet ? Of met onbekenden praten. Wat zou er gebeuren als ik morgen aan iedereen zou vragen wat ze aan het doen zijn. Dan ben je raar. Want wanneer mensen afwijken van het 'normale' ( wat is normaal ? ) worden ze vaak raar aan gekeken. Jammer. Nog meer jammer is dat ook ík zo ben. Maar zou het mogelijk zijn om dat weer een beetje terug te krijgen ? Blanco en puur in het leven staan en om ons heen kijken ? Ik ga het gewoon proberen en praten met onbekenden en vragen wat ze aan het doen zijn. En rolschaatsen kopen. Dat moeten we ook doen. Want terwijl ik dit allemaal overdenk, zie ik haar rolschaatsen of haar leven er van af hangt. Rolschaatsen is cool. En je van niks en niemand wat aantrekken ook.